Rahmet peygamberi Sitesi

Yüce Allah şöyle buyurdu: “Ey peygamber! Rabbinden
sana indirileni tebliğ et, eğer bunu yapmazsan, onun elçiliğini
yapmamış olursun. Allah seni insanlardan korur.”(116)
İbn Kesîr şöyle demiştir: “Yani, benim risâletimi (gönderdiğim
dini) tebliğ et. Ben seni korurum, düşmanlarına
karşı sana yardım ederim, seni desteklerim, seni onlara üstün
getiririm. Korkma, üzülme, sana onların hiçbirinden kötülük
gelmeyecektir. Peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem, bu âyet inmeden
önce (başkaları tarafından) korunuyordu.”
Ebû Hureyre’nin şu rivâyeti, Allah’ın Peygamber’ini koruma
şekillerinden biriydi.

 Ebû Cehil şöyle dedi: Muhammed aranızda yüzünü yere
sürter mi? Ona: Evet, denildi. O da: Lât ve Uzzâ’ya yemin olsun!
Eğer onu böyle yaparken görürsem, boynunu çiğneyeceğim
ve yüzünü yere sürteceğim, dedi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi
ve sellem namaz kılarken yanına geldi. Boynunu çiğneyebileceğini
zannediyordu. Derken birdenbire elleriyle korunarak
geri geri çekildi. Ona: Ne oldu sana? denildi, o da: Benimle
onun arasında ateşten bir hendek, dehşetli bir şey ve kanatlar
vardı, dedi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem de: “Eğer bana
(116) Mâide, 67.

 78 Kırk Oturumda Sevgili Peygamberimiz Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem
yaklaşsaydı, melekler onun organlarını birer birer koparacaklardı”
buyurdu.(117)
İbn Abbâs radıyallâhu anh şöyle rivâyet etti: Ebû Cehil şöyle
dedi: Muhammed’in, Kâbe’de namaz kıldığını görürsem,
onun boynuna basacağım. Bunu duyunca Rasûlullah sallallâhu
aleyhi ve sellem şöyle dedi: “Eğer dediğini yapsaydı, melekler
onu yakalardı.”(118)

 Câbir b. Abdillah şöyle rivâyet etti: Rasûlullah sallallâhu
aleyhi ve sellem Muharib oğullarıyla savaştı. Müslümanların bir
dalgınlığını yakaladılar. Gavres b. el-Hâris adlı bir adam geldi.
Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in tepesine dikilip: Seni
benden kim korur? dedi. Peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem:
“Allah” diye cevap verdi. Adamın elinden kılıç düştü. Rasûlullah
kılıcı alıp: Peki seni benden kim korur? dedi. O: Sen en
iyi alan ol, dedi. Peygamber: “Allah’tan başka hak ilah olmadığına
ve benim Allah’ın elçisi olduğuma şehâdet et” dedi. O
da: Hayır, ama seninle savaşmamak ve seninle savaşanlarla
beraber olmamak üzere sana söz veriyorum, dedi. Rasûlullah
sallallâhu aleyhi ve sellem de onu serbest bıraktı. Adam döndü ve:
İnsanların en hayırlısının yanından size geldim, dedi.(119)
Enes radıyallâhu anh de şöyle anlatır: Hıristiyan birisi vardı.
Müslüman oldu. Bakara ve Âl-i İmran sûrelerini okumuş,
Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e de vahiy kâtipliği yapmıştı.
Sonra tekrar Hıristiyan oldu. Muhammed benim kendisine
yazdıklarımdan başkasını bilmez demeye başladı. Zaman
(117) Müslim.
(118) Buhârî.
(119) el-Hakim. Sahîh olduğunu söylemiştir.

 Kırk Oturumda Sevgili Peygamberimiz 79 Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem
geçti, Allah onun canını aldı. Onu gömdüler. Ancak toprak
onu dışarı attı. Onlar (Hıristiyanlar): Bu, kendilerini bırakıp
kaçtığı için Muhammed’le ashâbının işidir, adamımızı çıkarıp
atmışlar, dediler. Onun için derin bir mezar kazdılar, sabahleyin
toprağın, onu yine dışarı attığını gördüler: Bu, kendilerini
bırakıp kaçtığı için Muhammed’le ashâbının işidir, adamımızı
çıkarıp atmışlar, dediler. Yine ona derin bir mezar kazdılar.
Sabah olunca toprağın onu tekrar dışarı attığını gördüler.
Anladılar ki, bu iş, insanlar tarafından yapılmamaktadır. Onu
öylece bıraktılar.”(120)

Yüce Allah Kureyş’in bir gece, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve
sellem için düzenlediği suikast girişiminden onu kurtarmıştır.
Şöyle olmuştu: Kureyşliler, her kabileden güçlü bir genç seçip
her birine keskin bir kılıç vermeye karar verdiler. Onlar Rasûlullah
sallallâhu aleyhi ve sellem’e aynı anda hep birlikte vuracak,
onu öldürecek ve kanı da kabileler arasında dağılacaktı (yani
hiçbir kabile tek başına cinâyetten sorumlu tutulmayacaktı).
Abdumenaf oğulları da onun intikamı için bütün Araplarla
savaşmayı göze alamazlardı. Cebrâîl, Rasûlullah sallallâhu aleyhi
ve sellem’e Yüce Allah’tan bir emir getirdi. Ona müşriklerin
tuzağını anlattı. O gece yatağında gecelememesini emretti.
Yüce Allah’ın kendisinin hicret etmesine izin verdiğini bildirdi.
Yine Allah, hicret yolundayken, Peygamber’ini Suraka b.
Mâlik’in kötü niyetinden de korumuştur.
Mağaradayken de, Allah Peygamber’ini korumuştur.
(120) Buhârî.

 80 Kırk Oturumda Sevgili PeygamberimizRasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem
Sıddîk ona: “Allah’ın Rasûlü! Onlardan birisi, ayaklarının dibine
baksa, bizi mutlaka görür” deyince: “Ebû Bekir! Üzülme,
üçüncüleri Allah olan iki kişi hakkında ne zannediyorsun?”
diye cevap verdi.
İbn Kesîr şöyle demiştir: “Allah’ın, Rasûlü sallallâhu aleyhi
ve sellem’i koruma şekillerinden biri de şudur: Allah teâlâ onu
Mekke halkının aşırı düşmanlıklarına, gece gündüz onunla
uğraşmalarına rağmen, onların kötü insanlarından, haset
edenlerinden, inatçılarından ve mağrurlarından, yarattığı büyük
sebep ve vasıtalarla, gücü ve büyük hikmetiyle korumuştur.
Peygamberliğinin başlangıcında onu amcası Ebû Tâlib’le
korumuştur. Çünkü o, Kureyş kabilesi arasında, sözü dinlenilen
büyük bir liderdi. Allah, onun kalbinde elçisine karşı,
dinî değil, tabiî bir sevgi yaratmıştı. Eğer Müslüman olsaydı,
Kureyş’in kâfirleri ve ileri gelenleri, ona karşı kendilerinde cesaret
bulurlardı. Ama aralarında inkârcılık konusunda ortaklık
bulununca, ondan korkuyor ve saygı duyuyorlardı.
Amcası Ebû Tâlib ölünce, müşrikler ona kolayca eziyet ve
kötülük etmeye başladılar. Sonra Allah ona Ensâr’ı gönderdi.
Onlar Müslüman olacaklarına ve onu kendi yurtlarına yani
Medîne’ye kabul edeceklerine dâir söz verdiler. Peygamber
sallallâhu aleyhi ve sellem Medîne’ye gidince, onu bütün insanlardan
korudular. Ne zaman müşriklerden ve ehl-i kitaptan
birisi ona kötülük yapmaya niyet etse, Allah da onu kötülüğe
uğrattı, hile ve tuzaklarını onlara geri çevirdi.”(121)
(121) Tefsiru İbn Kesîr, II/108–110, kısaltılarak.